Determinants of technical efficiency of freshwater prawn farming in southwestern Bangladesh

This paper estimates a translog stochastic production function to examine the determinants of technical efficiency of freshwater prawn farming in Bangladesh. Primary data has been collected using random sampling from 90 farmers of three villages in southwestern Bangladesh. Prawn farming displayed much variability in technical efficiency ranging from 9.50 to 99.94% with mean technical efficiency of 65%, which suggested a substantial 35% of potential output can be recovered by removing inefficiency. For a land scarce country like Bangladesh this gain could help increase income and ensure better livelihood for the farmers. Based on the translog production function specification, farmers could be made scale efficient by providing more input to produce more output. The results suggest that farmers’ education and non-farm income significantly improve efficiency whilst farmers’ training, farm distance from the water canal and involvement in fish farm associations reduces efficiency. Hence, the study proposes strategies such as less involvement in farming-related associations and raising the effective training facilities of the farmers as beneficial adjustments for reducing inefficiency. Moreover, the key policy implication of the analysis is that investment in primary education would greatly improve technical efficiency

Κοινωνικοοικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις της εκτροφής γαρίδων στην παραθαλάσσια ζώνη του Μπανγκλαντές

In recent years, shrimp and prawn farming in Bangladesh have experienced spectacular growth in response to expanding global demand and higher economic return. Despite a number of positive aspects (e.g., foreign exchange, employment and food security) captured through shrimp and prawn farming, the industry has serious negative environmental impacts. Bangladesh is suffering because of unplanned expansion of this farming and increasingly called as ‘a desert in the delta”. One hundred and eighty brackish water shrimp and freshwater prawn farms in Shyamnagar Upazila of Satkhira District and Fakirhat Upazila of Bagerhat district, Bangladesh, were surveyed to study their, socioeconomic, environmental impacts and economic efficiencies. Data were collected, using a questionnaire survey from August to October 2011.The culture period of shrimp and prawn is typically nine months. A variety of feeds are used but the preferred materials are snail meat, wheat bran, mustard oil cake and pulses. Productivity is variable, averaging 225.57 kg/ha for shrimp and 589.04 kg/ha for prawn.All farmers in shrimp and prawn farming made a profit, with fingerlings/seed and feed dominating variable costs. Considerable variation in production costs and profitability was observed of four different farming methods where year round farming techniques were less costly compared with shrimp/prawn rice farming. But year round shrimp farming incurred higher profit compared with shrimp-rice and prawn-rice farming secured more profit compared with counterpart year round prawn. In spite of socioeconomic constraints, most of the households of farmers (78.33%) have improved their status through shrimp and prawn farming where shrimp and prawn brought out clearly positive changes of economic activities and generated new employment. All appeared to have gained from their activities, women have enhanced their position in families and societies. Shrimp and prawn farming displayed much variability in technical efficiency ranging from 55 to 97% with mean technical efficiency of 88% of shrimp and from 39.56% to 99.79% with mean scores of 72.41 of prawn, which suggested a substantial 12% and 27.59% of potential output of shrimp and prawn can be recovered by removing inefficiency. Besides improving technical efficiency, potential also exists for raising shrimp and prawn production through technological progress and extension services. For a land scarce country like Bangladesh this gain could help increase income and ensure better livelihood for the farmers. Based on the Cob-Douglas production function specification, farmers could be made scale efficient by providing more input to produce more output. The results suggest that farmers’ education, training, age and water quality significantly improve efficiency. Moreover, the key policy implication of the analysis is that investment in education would greatly improve technical efficiency. The environmental impacts of shrimp and prawn farming in the study area occurred due to the saline water intrusion to agricultural fields which were mostly done by large farmers. This resulted in loss of vegetation, native rice varieties, freshwater species, trees and plants, soil fertility, biodiversity and grazing land.The police implications of this research is that government and non-government officials and government extension department should encourage the farmers to adopt the year round shrimp farming in the saline water area instead of shrimp-rice farming as it bears higher profit and less environmental hazard. In the freshwater area farmers are encouraged to adopt prawn-rice together instead of year round prawn farming. The policy of attaining higher shrimp and prawn yields can be achieved by applying improved input management techniques. Production efficiencies of the farms can be increased through production intensity and the improvement in the adoption of management practices and making better use of their farm inputs. It is also encouraged to establish shrimp and prawn hatcheries and feed production systems using low-cost locally produced ingredients to avoid the price hike of inputs during the peak production season of prawn as well as to reduce the pressure on wild fry exploitation of shrimp.Τα τελευταία χρόνια, η καλλιέργεια (εκτροφή) της γαρίδας και καραβίδας (ή γαρίδας γλυκού νερού) στο Μπαγκλαντές έχει παρουσιάσει θεαματική αύξηση ως αποτέλεσμα της αύξησης της παγκόσμιας ζήτησης και του οικονομικού οφέλους. Παρά τις θετικές πτυχές (π.χ. εισροή συναλλάγματος, την απασχόληση και την ασφάλεια των τροφίμων) από την καλλιέργεια της γαρίδας και καραβίδας, ο κλάδος επιφέρει σοβαρές αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Το Μπαγκλαντές υποφέρει εξαιτίας της απρόβλεπτης επέκτασης αυτής της καλλιέργειας, η οποία αποκαλείται ως « μια έρημος στο Δέλτα». Εκατόν ογδόντα εκτροφές γαρίδας σε υφάλμυρο νερό και καραβίδας σε γλυκό νερό μελετήθηκαν στις περιοχές Shyamnagar Upazila της Περιφέρειας Satkhira και Fakirhat Upazila της Περιφέρειας Bagerhat στο Μπαγκλαντές, για να ερευνηθούν οι κοινωνικοοικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις, καθώς και η οικονομική αποτελεσματικότητα. Τα στοιχεία συλλέχθηκαν με τη χρήση ερωτηματολογίου από τον Αύγουστο έως τον Οκτώβριο του 2011. Η περίοδος καλλιέργειας γαρίδων και καραβίδων είναι συνήθως εννέα μήνες. Στην εκτροφή χρησιμοποιούνται διάφορες τροφές με επικρατούντα υλικά το κρέας σαλιγκαριού, το πίτουρο σιταριού, η μουστάρδα ελαιοπυρήνων και τα όσπρια. Η παραγωγικότητα ποικίλει με ένα μέσο όρο απόδοσης 225,57 kg / εκτάριο για τις γαρίδες και 589,04 kg / εκτάριο για τις καραβίδες. Η πλειονότητα των αγροτών που ασχολούνται με την καλλιέργεια γαρίδων και καραβίδων επιτυγχάνουν θετικό οικονομικό αποτέλεσμα. Στο τελικό κόστος εκτροφής επικρατεί το μεταβλητό κόστος και κυρίως η δαπάνη του πολλαπλασιαστικού υλικού και η διατροφή. Μεγάλη διακύμανση του κόστους παραγωγής και της αποδοτικότητας παρατηρήθηκε στις τέσσερις διαφορετικές μεθόδους καλλιέργειας (εκτροφής). Η αποκλειτική καλλιέργεια γαρίδας σε σύγκριση με την καλλιέργεια γαρίδας/καραβίδας-ρυζιού πέτυχε χαμηλότερο ετήσιο κόστος. Στην απλή εκτροφή γαρίδας παρατηρείται υψηλότερο κέρδος σε σύγκριση με την καλλιέργεια γαρίδας-ρυζιού και η καλλιέργεια καραβίδας - ρυζιού εξασφαλίζει υψηλότερα κέρδη σε σχέση με την αντίστοιχη καλλιέργεια της καραβίδας. Παρά τους κοινωνικοοικονομικούς περιορισμούς, η πλειονότητα των νοικοκυριών (78,3%) έχουν βελτιώσει το βιοτικό τους επίπεδο μέσω της καλλιέργειας γαρίδων και καραβίδων, η οποία έφερε σαφώς θετικές μεταβολές των οικονομικών δραστηριοτήτων τους και στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Όλοι φαίνεται να έχουν αποκομίσει οφέλη από αυτή τη δραστηριότητα, ενώ οι γυναίκες έχουν ενισχύσει τη θέση τους στην οικογένεια και την κοινωνία.Η καλλιέργεια (εκτροφή) της γαρίδας και καραβίδας εμφανίζει μεγάλη διαφοροποίηση στην τεχνική αποτελεσματικότητα που κυμαίνεται από 55% έως 97% με μέση τεχνική αποτελεσματικότητα 88% στη καλλιέργεια γαρίδων και από 39,56% έως 99,79% με μέση βαθμολογία 72,41 στη καλλιέργεια της καραβίδας, η οποία συνιστά ότι το 12% και 27,59% της πιθανής παραγωγής της γαρίδας και καραβίδας μπορούν να ανακτηθούν με την εξάλειψη της αναποτελεσματικότητας. Εκτός από τη βελτίωση της τεχνικής αποτελεσματικότητας, βελτίωση μπορεί να υπάρξει με την αύξηση της παραγωγής γαρίδας και καραβίδας μέσω της τεχνολογικής προόδου και των γεωργικών εφαρμογών. Για μια χώρα με περιορισμένη καλλιεργήσιμη γη όπως το Μπαγκλαντές, το όφελος αυτό θα μπορούσε να συμβάλει στην αύξηση του εισοδήματος και την εξασφάλιση καλύτερου βιοτικού επιπέδου για τους αγρότες. Με βάση την εξειδίκευση της συνάρτησης των Cob-Douglas, οι αγρότες θα μπορούσαν να έχουν αποδόσεις κλίμακας παρέχοντας περισσότερους συντελεστές παραγωγής (input) για να παράγουν μεγαλύτερη πρόσοδο (output). Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η εκπαίδευση, η κατάρτιση και η ηλικία του παραγωγού, καθώς και η ποιότητα του νερού μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά την αποτελεσματικότητα. Επιπλέον, η επένδυση στην εκπαίδευση θα βελτιώσει σημαντικά την τεχνική αποτελεσματικότητα. Οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις της καλλιέργειας (εκτροφής) γαρίδας και καραβίδας στην περιοχή μελέτης προέκυψαν εξαιτίας της διείσδυσης αλμυρών υδάτων σε γεωργικές εκτάσεις η οποία ως επί το πλείστον προκλήθηκε από μεγάλους παραγωγούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια χλωρίδας, γηγενών ποικιλιών ρυζιού, ειδών του γλυκού νερού, δέντρων και φυτών, γονιμότητας του εδάφους, βιοποικιλότητας και βοσκοτόπων.Οι προτάσεις πολιτικής από αυτή την έρευνα είναι: Η Πολιτεία, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις και οι υπηρεσίες εφαρμογών θα πρέπει να ενθαρρύνουν τους αγρότες να υιοθετήσουν την αποκλειστική εκτροφή γαρίδας στα υφάλμυρα νερά, αντί της καλλιέργειας (εκτροφής) γαρίδων με ρύζι, καθώς επιτυγχάνει υψηλότερο κέρδος και εμπεριέχει μικρότερο κίνδυνο για το περιβάλλον. Στα κανονικά νερά συνιστάται η υιοθέτηση του συνδυασμού καραβίδα/ρύζι αντί αποκλειστικά καραβίδα. Η πολιτική για την επίτευξη υψηλότερων αποδόσεων μπορεί να είναι αποτελεσματική με εφαρμογή σύγχρονων τεχνικών διαχείρισης εισροών. Την αποτελεσματικότητα της παραγωγής των γεωργικών εκμεταλλεύσεων μπορεί να αυξηθεί μέσω της εντατικοποίησης της παραγωγής και της βελτίωσης των πρακτικών διαχείρισης και την καλύτερη χρήση των γεωργικών εισροών. Τέλος, πρέπει να ενθαρρυνθεί η δημιουργία εκκολαπτηρίων και συστημάτων παραγωγής ζωοτροφών με χαμηλού κόστους ντόπια υλικά για να αποφευχθεί η αύξηση των τιμών των εισροών κατά την περίοδο αιχμής της παραγωγής, καθώς και να μειωθεί η πίεση στην εκμετάλλευση του άγριου (ελεύθερου) γόνου

Rural Development in Bangladesh since Independence: A Study on Progress and Performance

Rural development has been the core focus of the Bangladesh economic policies since her independence. The rural sector is pivotal to the country‟s economic, social and political development. This paper examines the Bangladesh rural development policies, strategies and programs since Independence in 1971. Secondary data were used and collected from various sources especially from BBS and HIES. Data were analyzed using descriptive statistical tools such as mean and percentage to reach the objectives. Results of this study show that the share of agricultural sector in the country‟s GDP has declined which is an indicator of a country‟s progress from an agriculture-based to an export-oriented economy. The success of the agricultural and rural programs in Bangladesh is reflected in the reduction in the poverty incidence in the rural sector from almost 54 percent in the 1983-84 to about 35 percent in 2009-10. Development efforts of Bangladesh are governed by the twin objectives of achieving growth with equity and reducing poverty. The government policy has to some extent achieved the intended results but poverty and inequality are still significant and apparent. Hence, rural development continues to be an important agenda to the country‟s development effort

Market attractiveness of pineapple and banana agroforestry systems of Madhupur Sal (Shorea robusta) forest: A sustainable way of generating income and conserving forests

The agroforestry system is an important land and resource management system for the socio-economic development of forest-dependent people. We investigate the farming attractiveness and strength of crop cultivation in the agroforestry system by applying the McKinsey analytical tool. Field-level data were collected through Focus Group Discussions (FGDs). The findings show that participants are young and educated, received training, and have large farming experience. Participants strongly agreed on building trust with buyers and disagreed on marketing communication for selling their produce. The McKinsey matrix analysis shows that pineapple (Ananas comosus) and banana (Musa oranta) are leading fruits cultivated in the agroforestry system, with pineapple receiving higher attention compared with banana due to greater market potential. Policies should be implemented to remove the barriers that limit pineapple and banana production and marketing and establish communications between buyers and farmers to sustain production

Determinants and Impact of the Adoption of Bangladesh Agricultural Research Institute Developed Maize Sheller in Mymensingh District of Bangladesh

Adoption of new agricultural technologies is always at the center of policy interest in Bangladesh as it generates higher farm productivity and income for the farmers. Despite the visible benefits of many of the new agricultural technologies, including farm machinery and management practices, farmers either do not adopt them or it takes a long time to begin the adoption process and scaling up. The study was carried out to determine the impacts of adoption of Bangladesh Agricultural Research Institute (BARI) maize sheller on productivity and farm income in Mymensigh district. Primary data were collected from 41 adopters and 79 non-adopters of BARI maize sheller. Propensity score matching method was used to assess the impacts of BARI maize sheller adoption. It was found that the rate of adoption of BARI maize sheller was 26.73% at farm level. Probit model showed that experience in maize cultivation of the farmer and training enhanced the adoption of BARI maize sheller and family size had negative effect on adoption of BARI maize sheller. BARI maize sheller adoption on average increased maize productivity and farm income by 327.08 kg/ha and 34 to 65% respectively for adopters compared to non-adopters. Policy implications included more investment in training facilities from public agencies to sustain and increase the productivity and income of maize farmers. Modifying the training approach could provide opportunity to young maize farmers to increase their know-how. Various government and non-government organizations working in Bangladesh including Mymensingh district need to promote a rapid uptake and scaling up of BARI maize sheller. [J Bangladesh Agril Univ 2022; 20(2.000): 187-196

EFFECT OF CLIMATE CHANGE ADAPTATION STRATEGIES ON PRODUCTION EFFICIENCY OF CHICKPEA AND LENTIL IN RAJSHAHI DISTRICT

Adaptation assists farmers to cope with climate change by reducing adverse effect and increasing productivity of agricultural production. The study was undertaken to evaluate the effect of climate change adaptation strategies on production efficiency of selected pulse crops in Bangladesh. A total of 100(50 chickpea and 50 lentil farmers) pulse growers were selected. A multistage random sampling technique was followed to select the sample farmers. Descriptive statistics and statistical analytical tools such as multinomial logit model and stochastic frontier production function were used. The most common strategy followed in the study areas was increased insecticides or pesticides application (90%) due to climate change. Farmers also followed more doses of fertilizer application (85%), crop diversification (60%), change in land under pulse cultivation (25%), land fragmentation (3%), relay cropping (6%) and seed treatment (11%) as main adaptation strategies to climate change. Climate change awareness had positive, farm size had negative but connection to extension services had both positive and negative significant relationship with choosing and using different climate change adaptation strategies in chickpea cultivation. Education, climate change awareness and extension contact had significant positive relationship and farm size had both positive and negative significant relationship with choosing and using different climate change adaptation strategies in lentil cultivation. Seed had negative and other agrochemicals had positive and significant effect on the yield of both pulses. Average technical efficiency of the farmers was 0.83 and 0.82 for chickpea and lentil respectively implies that there is a scope of increasing productivity of chickpea and lentil by 17% and 18% respectively using current level of inputs only by increasing the farmers’ efficiency. Adaptation strategy multiple planting dates had positive and significant effect on technical inefficiency of chickpea growers. Adaptation strategy relay cropping had negative and significant effect on technical inefficiency of lentil growers. Pulse production efficiency can be increased by eliminating the constraints to adopt climate change adaptation strategies